W zależności od sytuacji wyjściowej młodego kierowcy i jego rodzica, łatwiejsze może być dopisanie dziecka jako współwłaściciela samochodu rodzica niż na odwrót. Ale po kolei: współwłaścicielem pojazdu można zostać poprzez zakup części udziałów w samochodzie lub otrzymanie ich w ramach darowizny. W niektórych bankach dziecko samo może zaprojektować wygląd karty płatniczej. Przeglądając karty płatnicze dla dzieci i młodzieży, można spotkać również karty płatnicze w formie breloka, lub możliwej do ukrycia w opasce i zegarku. I choć używając tego typu kart, nie będzie można wypłacać pieniędzy z bankomatów, to z Albert486. Poziom 14. #1 05 Cze 2010 20:12. Witam, jak to jest z pocztą polską? czy nieletni mogą zamawiac np. części elektroniczne w sklepie internetowym na własne dane osobowe po czym odebrac je na poczcie za okazaniem legitymacji? Na allegro od jakiegoś czasu jest konto junior od 13 lat, a jak jest z pocztą? Jak to jest? Z Facebooka oraz komunikatora Messenger korzystać mogą osoby powyżej 13. roku życia. Przez lata wiele dzieci obchodziło ten wymóg, podając w trakcie rejestracji zawyżony wiek. Facebook Jednak to, jak dojrzałe jest Twoje dziecko, jest o wiele ważniejsze niż to, ile ma lat. To, co jedno dziecko może być w stanie odpowiedzialnie obsłużyć w wieku 10 lat, może być zbyt wiele dla innego dziecka, aby prawidłowo zarządzać w wieku 16 lat. Unikalne okoliczności każdego domu i rodziny przyczynią się do podjęcia decyzji. kata sambutan ketua panitia 17 agustus singkat. Polityka kontroli populacji to dość kontrowersyjny temat. Niektóre kraje świata były przekonane, że niekontrolowany wzrost liczby ludności przeszkadza w rozwoju gospodarczym. W myśl tej idei w Chinach do niedawna można było posiadać tylko jedno dziecko. Z artykułu dowiesz się, jak obecnie wygląda zarządzanie w kontekście populacji i ile dzieci można mieć w Chinach. Ile dzieci można mieć w Chinach? Koniec z polityką jednego dzieckaIle dzieci można mieć w Chinach obecnie?Regulacja populacji w innych krajachLiczba kobiet w stosunku do liczby mężczyzn – współczesny problem Ile dzieci można mieć w Chinach? Koniec z polityką jednego dziecka Chińska Republika Ludowa w latach 70. wprowadziła tzw. politykę jednego dziecka. Rząd regulował, ile dzieci można mieć w Chinach w celu ograniczenia przyrostu populacji. Nie oznacza to jednak, że Chińczycy mieli zakaz posiadania więcej niż jednego dziecka, ale wiązało się to z konsekwencjami prawnymi i wysokimi opłatami. Od 2011 roku większość chińskich par mogła starać się o pozwolenie na drugie dziecko, jednak to również wiązało się z dodatkowymi opłatami. Ile dzieci można mieć w Chinach / Shutterstock Chiński rząd promując pary, które posiadały tylko jedno dziecko, tłumaczył swoje działania chęcią zminimalizowania problemów ekonomicznych i społecznych oraz ochroną środowiska w Chinach. Regulacja populacji budziła wiele kontrowersji zarówno w samym kraju, jak i poza nim. Społeczeństwo nie bez powodu obawiało się, że polityka jednego dziecka przyniesie odwrotne skutki do zamierzonych. Rodziny, które miały więcej niż jedno dziecko skazywały się na znacznie gorszą sytuację prawną i społeczno-ekonomiczną. Regulacja populacji przyczyniła się także do zjawiska dzieciobójstwa i przymusowych aborcji w niektórych kręgach. Ile dzieci można mieć w Chinach obecnie? W 2015 roku Chińska Republika Ludowa ogłosiła, że od 2016 roku zmienia politykę jednego dziecka na politykę dwójki dzieci. Na zmianę decyzji rządu wpłynęły analizy demograficzne, które wykazały niesamowity spadek przyrostu populacji. W największym mieście w Chinach, czyli w Szanghaju współczynnik dzietności w 2015 roku wyniósł zaledwie 0,7. Okazało się, że był to najniższy na świecie wskaźnik dzietności spośród największych metropolii. Na drugim i trzecim miejscu od końca znalazł się Singapur oraz Pekin. Zmiana zarządzenia o tym ile dzieci można mieć w Chinach, sprawiła, że już w 2016 roku urodziło się 18,5 mln dzieci. Z kolei w 2017 roku było to nieco ponad 17,2 mln urodzeń. Z roku na rok obserwuje się tendencję spadkową, mimo że już w 2021 roku chiński rząd zezwolił na posiadanie trójki dzieci. Oto kilka potencjalnych powodów, dla których Chińczycy mimo zmiany prawa nie chcą mieć więcej dzieci: Późny wiek zawierania małżeństw — aby zawrzeć małżeństwo w Chinach, para powinna mieć własne mieszkanie. W Chinach mieszkania są bardzo drogie, dlatego ślub najczęściej bierze się po 30. roku życia;Chińskie społeczeństwo lubi luksus i imponowanie współpracownikom – Chińczycy dużo pieniędzy wydają na gadżety, ubrania, dodatki, wakacje i imprezy. Wobec tego dziecko nie jest raczej na liście priorytetowych inwestycji;wysokie koszty wychowania dziecka — w kulturze chińskiej dziecko musi mieć zapewnioną najlepszą płatną edukację (najlepiej za granicą) oraz mnóstwo dodatkowych kosztownych zajęć. Regulacja populacji w innych krajach Na świecie nie decyduje się tylko o tym, ile dzieci można mieć w Chinach. Również Indie walczą z przeludnieniem. Rząd stanu Uttar Pradesh w 2021 roku przedstawił projekt regulacji populacji, który podobnie jak w Chinach miałby ograniczać rodziców do posiadania dwójki dzieci. Kilka indyjskich stanów wprowadziło w różnej formie politykę mającą zachęcać indyjskie pary do antykoncepcji i ograniczania rozmnażania. Regulacja populacji w Indiach / Shutterstock Jako powód Indie podają ograniczone zasoby ekologiczne oraz chęć poprawy sytuacji ekonomicznej obywateli. Rządy kilku indyjskich stanów uważają, że tylko w ten sposób uda się zaspokoić wszystkie podstawowe potrzeby życiowe obywateli. Podobnie jak w Chinach nowe prawo nie miałoby kategorycznie zakazywać niekontrolowanej prokreacji. Nie oznacza to, że posiadanie więcej niż dwójki dzieci nie obędzie się bez konsekwencji. W przypadku, gdy małżeństwo miałoby mieć więcej niż dwójkę dzieci, rząd przewiduje pozbawienie rodziny świadczeń socjalnych, różnego rodzaju dotacji oraz pracy na stanowiskach rządowych. Gdy jednak rodzice będą posiadać już dwójkę dzieci, rząd miałby zachęcać jednego z małżonków do poddania się sterylizacji. Nie bez powodu to właśnie Chiny i Indie wprowadzają politykę kontroli dzietności, gdyż są to dwa najbardziej zaludnione kraje na świecie. Liczba kobiet w stosunku do liczby mężczyzn – współczesny problem Kontrola tego, ile dzieci można mieć w Chinach, znacząco wpłynęła na ogromną nierównowagę płciową. W ramach polityki jednego dziecka małżeństwa preferowały posiadanie chłopca i często decydowały się na aborcję, gdy okazywało się, że spodziewają się dziewczynki. Wobec tego obecnie w Chinach na 114 mężczyzn przypada 100 kobiet, co oznacza, że mężczyzn jest o 30 mln więcej niż kobiet. Przy okazji tego tematu, polecamy artykuł Od czego zależy płeć dziecka. W pewnym stopniu to, czy urodzimy chłopczyka, czy dziewczynkę, można zaplanować. Jeden z przedstawicieli chińskiej organizacji pozarządowej zaproponował rozwiązanie problemu. Miałoby nim być zachęcanie kobiet z miasta do przeprowadzki na wieś i zawierania małżeństw z tamtejszymi mężczyznami. Pomysł jednak spotkał się ze słuszną krytyką. Wspomniana organizacja zaproponowała również, aby chiński rząd pomógł mężczyznom ze wsi w zdobywaniu kwalifikacji, które pomogą im znaleźć pracę w mieście i w efekcie znaleźć partnerkę. Problem jest wciąż aktualny i trudny do rozwiązania – dotyczy wyraźnej dysproporcji płci w skali całego społeczeństwa. Rozwiązanie tej sytuacji wymaga odpowiedzialnej, konsekwentnej polityki zarządzania populacją. Autor Kamila Frendo Z wykształcenia jest magistrem socjologii komunikowania społecznego oraz mediatorem rodzinnym. Pracowała jako asystent rodziny w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Krakowie. Obecnie spełnia się zawodowo jako copywriter oraz redaktor. Interesuje się psychologią poznawczą oraz komunikacją interpersonalną. Prawo oświatowe dokładnie określa, od kiedy dziecko może chodzić do przedszkola. Sprawdzamy, co wynika z przepisów, w jakim wieku przyjmują dzieci przedszkola prywatne. Wyjaśniamy, czym, poza wiekiem, należy się kierować, gdy podejmujemy decyzję o posłaniu dziecka do placówki przedszkolnej. Zgodnie z art. 31 Prawa oświatowego wychowanie przedszkolne obejmuje dziecko od początku roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończy ono 3 lata. Od września do przedszkola można zatem posłać zarówno dzieci, które trzy lata skończyły w pierwszej połowie roku, jak i maluchy, które trzecie urodziny będą obchodziły dopiero w listopadzie czy grudniu. W najmłodszej grupie, zgodnie z przepisami, spotkają się dzieci, które dzieli różnica wieku sięgająca nawet 11 miesięcy. Nie jest to oczywiście utrudnieniem. Nawet urodzone pod koniec roku kalendarzowego maluchy świetnie sobie poradzą w nowym środowisku, pod warunkiem, że są dobrze przygotowane do rozpoczęcia przedszkolnej edukacji. Dwuipółlatek w przedszkolu W Prawie oświatowym zapisano, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach wychowaniem przedszkolnym może zostać objęte również młodsze dziecko, które w chwili rozpoczęcia roku przedszkolnego ma ukończone 2,5 roku. Pojęcie „uzasadnionej sytuacji” nie zostało w przepisach bliżej określone. Z doświadczenia wiadomo, że młodsze dzieci przyjmowane są wtedy, gdy w przedszkolu po zakończeniu rekrutacji dzieci trzyletnich pozostają wolne miejsca. Ważne: O przyjęciu do przedszkola młodszego dziecka, niż trzyletnie, decyduje dyrektor placówki. Dwulatek nie może brać udziału w normalnej rekrutacji przedszkolnej. Wymienione wyżej przepisy dotyczą przedszkoli publicznych. W prywatnych zdarzają się sytuacje, w których do najmłodszej grupy przyjmowane są także dzieci młodsze niż 2,5 letnie. Czy przedszkole jest obowiązkowe? Posyłanie do przedszkola dziecka w wieku 3-5 lat nie jest obowiązkowe. Rodzice mają prawo, aby dziecko w tym wieku korzystało z przedszkolnej publicznej edukacji, ale nie muszą z niego korzystać. Dopiero sześciolatek powinien odbyć roczne obowiązkowe przygotowanie przedszkolne. Może ono mieć miejsce w przedszkolu, oddziale przedszkolnym w szkole podstawowej lub w innej formie wychowania przedszkolnego. Jeśli dziecko posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, ma prawo do korzystania z wychowania przedszkolnego również w wieku powyżej 7 lat, ale nie dłużej niż do ukończenia 9 roku życia. Gotowość przedszkolna Przepisy to jedno. Drugą sprawą, którą należy wziąć pod uwagę, przed posłaniem dziecka do przedszkola, jest jego przygotowanie. Aby maluch z powodzeniem rozpoczął karierę przedszkolną, powinien zdobyć kilka cennych umiejętności. Nie jest to jedynie nauka korzystania z toalety, ale o wiele większy zakres samodzielności np. związany z jedzeniem czy ubieraniem, pierwsze pozytywne doświadczenia z rozłąką z rodzicami, a nawet umiejętność skupiania na krótko uwagi. Warto odpowiednio wcześnie wspierać dziecko w ich zdobyciu (sprawdź, co powinien umieć kandydat na przedszkolaka). Kiedy dziecko nie jest gotowe do przedszkola? Czasem mimo spełnionego kryterium wiekowego i włożonego wysiłku w przygotowanie dziecka do przedszkola przedszkolny start jest bardzo trudny. Jakie czynniki powinny przesądzić o rezygnacji z przedszkola? Zdaniem psycholog dr Julity Wojciechowskiej z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu odroczenie obowiązku przedszkolnego warto wziąć pod uwagę, gdy dziecko traci zdobyte wcześniej umiejętności (np. nie siusiało w majtki, a teraz robi to często), nie przesypia nocy, przeżywa (nawet w wolne dni) silny niepokój przed pójściem do przedszkola. Odroczenie przedszkola można także rozważać, gdy dziecko nie angażuje się w zabawę i relacje z rówieśnikami po odejściu rodzica. Ekspertka dodaje jednak, że w tej kwestii trzeba być ostrożnym, bo część dzieci potrzebuje nawet paru tygodni, podczas których z dystansu obserwuje salę, rówieśników i panią. – Dzieci nie bawią się, ale też nie widać w nich napięcia, strachu czy niepokoju. Po prostu nie angażują się w przedszkolne aktywności. Inaczej sprawa ma się z dzieckiem wyraźnie przestraszonym, płaczącym lub też z powodu strachu agresywnym, niezdolnym do pozytywnych doznań podczas pobytu w przedszkolu. Jeśli trwa to parę tygodni bez, nawet małych, zmian, warto zmienić plany i zatrzymać dziecko w domu – tłumaczy dr Wojciechowska. Zobacz także: Odpieluchowanie – kiedy zacząć trening czystości Co musi umieć trzylatek? Jak nauczyć dziecko samodzielności – 4 proste rady Zastanawiasz się nad założeniem konta dla dziecka? Sprawdź, od ilu lat można mieć konto w banku. Czy ROR można otworzyć dla pociechy, która ma 13, 12, 11, 10, a nawet młodszej? Dowiedz się, jak założyć konto w banku dla dziecka, które nie ukończyło jeszcze 18 lat. Od ilu lat można mieć konto w banku? Konto bankowe można otworzyć od 13 roku życia. Zgodnie z prawem, dziecko, które osiągnie ten wiek, nabywa wówczas tak zwaną „ograniczoną zdolność do czynności prawnych”. Pomimo tego faktu, nastolatek nie może oczywiście samodzielnie założyć rachunku bankowego. Zgodę na to musi wyrazić przedstawiciel ustawowy – rodzic lub inny opiekun prawny. Co ciekawe, na rynku mamy aktualnie również kilka banków, które umożliwiają założenie konta dla dziecka poniżej 13 roku życia. Jednak jest to rachunek, który stanowi niejako część konta osobistego rodzica. Dzięki takiemu rozwiązaniu, dziecko, które nie może być jeszcze formalnie posiadaczem ROR-u, może mieć „osobny” rachunek. Natomiast rodzic może w pełni kontrolować wszystkie operacje na takim rachunku. Finanse malucha są wtedy w pełni bezpieczne. Jakie banki umożliwiają założenie konta dla dziecka poniżej 13 roku życia? Jest ich aktualnie kilka: PKO Bank Polski, Santander Bank czy Bank Millennium. Ranking kont dla dzieci i nastolatków, można przejrzeć również na stronie Jak otworzyć konto dla dziecka? Otwieranie konta dla dziecka w zasadzie niczym nie różni się od zakładania rachunku dla dorosłych. Aby to zrobić, należy udać się do oddziału wybranego banku lub założyć konto przez internet – za pomocą e-wniosku. Jeżeli nie chcemy tracić czasu na dotarcie do placówki banku oraz czekanie w kolejkach, lepszą opcją będzie oczywiście ta druga forma. Aby zawnioskować o konto dla dziecka online, należy wypełnić formularz. Należy uzupełnić w nim kilka podstawowych informacji osobistych: imię i nazwisko, pesel, miejsce zamieszkania/zameldowania, dane do kontaktu (nr te. czy adres e-mail). Potrzebny będzie również jakiś dokument, który potwierdzi tożsamość dziecka, np. paszport, dowód tymczasowy czy legitymacja szkolna. Na podstawie tych informacji, bank sporządzi umowę, którą do podpisania dostarczy kurier (za darmo). Podczas wizyty kuriera, musi być obecny zarówno rodzic jak i dziecko. Konto bankowe dla dziecka – czy to ma sens? Wielu rodziców nie widzi potrzeby otwierania rachunku bankowego dla swojej pociechy. Panuje bowiem przekonanie, że produkty i usługi związane z bankowością, są przeznaczone tylko dla dorosłych. Jest w tym sporo racji, ponieważ dzieci nie mogą brać jeszcze pełnej odpowiedzialności za swoje postępowanie dot. szeroko rozumianych finansów. Jednak z drugiej strony, młoda osoba styka się z pieniędzmi na coraz wcześniejszym etapie życia. W końcu większość dzieci otrzymuje kieszonkowe, z okazji różnych świąt zawsze „wyrzuci” coś babcia czy wujek. Maluch często obserwuje również sytuację, w której tata czy mama „wyjmują” pieniądze na zakupy z dziwnej maszyny, zamontowanej w ścianie 🙂 Zatem w wielu przypadkach, konto bankowe dla nawet małego dziecka, może być dobrym pomysłem. Ale jakie konkretne korzyści i zalety posiada rachunek dla niepełnoletnich? Przede wszystkim takie konta są darmowe w prowadzeniu. Banki nie wymagają również posiadania na nim określonej kwoty pieniędzy czy minimalnych wpływów. ROR-y dla dzieci są również najczęściej oprocentowana. Przeważnie do niewielkich kwot, ale zawsze działa to na wyobraźnię i motywację młodego człowieka. Szeroko rozumiana edukacja finansowa, również ma niebagatelne znaczenie. Dziecko poznaje różne usługi i produkty bankowe (kartę, płatności mobilne, bankomaty, przelewy, itd.), z których i tak w przyszłości zapewne by korzystało. Zorganizowanie opieki nad dzieckie bywa niekiedy bardzo kłopotliwe, zwłaszcza jeśli dziecko dużo choruje, a dziadkowie mieszkają daleko lub nie mogą się zająć wnukami z innych powodów. Nie wszyscy rodzice mogą sobie pozwolić na skorzystanie z usług niani. Trudno się dziwić, że często w takich sytuacjach z pomocą przychodzą starsze pociechy. Czy jednak powierzanie opieki nad młodszym rodzeństwem starszemu jest rozsądne? Czy nieletni może opiekować się dzieckiem? Dziecko pod opieką nieletniego – co na ten tamat mówi prawo? Najważniejsze w poniższym artykule: Polskie prawo nie reguluje kwestii związanych z opieką nad młodszymi dziećmi przez osoby nieletnie. Według Kodeksu wykroczeń rodzicowi, który pozostawi dziecko do 7. roku życia bez opieki w okolicznościach zagrażających jego zdrowiu, grożą konsekwencje. Zgodnie z przepisami dziecko po ukończeniu 13 lat zyskuje ograniczoną zdolność do czynności prawnych. Jeśli więc uznajemy, że osoba w tym wieku może podejmować pewne decyzje, to prawdopodobnie może również zająć się młodszym rodzeństwem. Dziecko pod opieką nieletniego Zagwarantowanie dziecku prawidłowej i pełnowymiarowej opieki to jedno z najważniejszych zadań rodziców. Niestety ze względu na pracę i nawał innych obowiązków nie zawsze jest to łatwe. Szczególnie ciężko mają osoby, które mieszkają z daleka od dziadków lub z innych powodów nie mogą liczyć na ich pomoc. Nie wszyscy mogą sobie pozwolić na skorzystanie z usług profesjonalnej niani czy na żłobek, ze względu na naprawdę wysokie koszty. Z kolei dzieci uczęszczające do przedszkola często chorują, co wymaga reorganizacji domowego harmonogramu. Większość rodziców nie ma możliwości, aby co chwila brać urlop lub zwolnienie na opiekę, a nie każda praca pozwala na wykonywanie obowiązków zdalnie. W takiej sytuacji rodzice często proszą o pomoc w opiece nad maluchami starsze rodzeństwo. Tym bardziej w okresie pandemii, kiedy większość placówek oświaty nie pracowała lub prowadziła tygodniami zajęcia hybrydowo. Nic zatem dziwnego, że coraz częściej pojawia się również pytanie, czy to w ogóle legalna praktyka. Czy nieletni może opiekować się dzieckiem? Sprawdzamy! Sprawdź: Jak skrócić kwarantannę dziecku? Dobre wiadomości dla rodziców Opieka starszego rodzeństwa nad młodszym – prawo Zgodnie z aktualnym prawem nie można pozostawiać bez opieki dziecka poniżej 7. roku życia. Za złamanie tego przepisu rodzicom grożą konsekwencje prawne, które mogą skończyć się grzywną lub naganą. Rodzic, który mając obowiązek opieki i nadzoru nad małoletnim do lat 7 albo nad inną osobą niezdolną rozpoznać lub obronić się przed niebezpieczeństwem (np. dzieckiem niepełnosprawnym niezależnie od wieku), dopuszcza do przebywania dziecka w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka – popełnia wykroczenie zagrożone karą grzywny albo karą 106 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń, tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1094 z późn. zm. Chociaż z powyższego artykułu nie wynika wprost, że dzieci poniżej 7 lat nie mogą przebywać same w domu, to jednak rodzice powinni zdawać sobie sprawę, że w przypadku takich maluchów o nieszczęście nietrudno w każdych warunkach. W związku z czym nie powinno się ich pozostawiać bez nadzoru nawet na chwilę. Z pewnością tak małym dzieciom nie należy powierzać opieki nad jeszcze młodszym rodzeństwem. Nawet nieumyślne działania prowadzące do zagrożenia życia lub zdrowia dziecka stanowi przestępstwo. Zaniedbania rodziców i innych osób, na których spoczywa obowiązek takiej opieki jest szczególnie surowo karaną formą tego Dajemy Dzieciom Siłę Niestety przepisy prawa nie podają nam jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, od ilu lat można opiekować się dzieckiem. Możemy zatem dokonać tylko próby interpretacji artykułów dostępnych w kodeksach. Zobacz: Jakie urlopy przysługują rodzicom w 2022 roku? Nadchodzą ważne zmiany! W jakim wieku dziecko może opiekować się rodzeństwem? Jak już wyżej wspomniano, polskie prawo nie reguluje kwestii dotyczących tego, od jakiego wieku starsze rodzeństwo może opiekować się młodszym. Można jednak wyciągnąć pewne wnioski na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. Zgodnie z jego zapisami osoba między 13. a 18. rokiem życia zyskuje ograniczoną zdolność do czynności prawnych. Oznacza to, że trzynastolatek może już – oczywiście w ograniczonym zakresie – podejmować decyzję, ponosić za nie odpowiedzialność i rozporządzać swoją własnością (przedmiotami). Prawo uznaje zatem, że w tym wieku jest to już osoba świadoma i dosyć samodzielna. W związku z czym wydaje się, że nastolatki od 13 lat nie powinny mieć problemu z opieką nad młodszym rodzeństwem. Oczywiście jest to tylko interpretacja, a konkretnych przepisów próżno szukać w kodeksach. Należy pamiętać, że w każdym przypadku jest to również kwestia mocno indywidualna – rodzice powinni rozważyć, czy nastolatek jest wystarczająco dojrzały, aby powierzyć mu tak odpowiedzialne zadanie. Sprawdź: 400 zł na żłobek. Jak złożyć wniosek o dofinansowanie do żłobka? Młodsze dziecko pod opieką starszego dziecka – czy to na pewno dobry pomysł? Jeśli planujemy prosić o wsparcie w opiece nad maluchami ich starsze rodzeństwo, warto zwrócić jednak uwagę nie tylko na aspekty prawne, ale również – a może przede wszystkim – psychologiczne. Nie każdy nastolatek, nawet 15- czy 16-letni jest dostatecznie samodzielny i odpowiedzialny, aby móc odpowiednio zająć się młodszymi dziećmi. Nieraz 11-latkowie wykazują się większą dojrzałością od starszych kolegów, jest to więc kwestia mocno indywidualna. Psychologowie ostrzegają, że pozostawienie dziecka pod opieką starszego rodzeństwa to bardzo delikatna kwestia. Absolutnie nie można do tego zmuszać, nie należy również nadużywać tej praktyki. Najlepiej gdyby opieka taka miała charakter jednorazowy, w wyjątkowych sytuacjach. Notoryczne wykorzystywanie starszych dzieci może się bardzo negatywnie odbić nie tylko na ich psychice, ale także na relacjach między rodzeństwem. Ponadto, pamiętajmy, że dziecko, nawet jeśli starsze i odpowiedzialne, to jednak nadal dziecko. W sytuacjach nagłych i niebezpiecznych mogą stracić głowę i nie wiedzieć, jak zareagować, a stąd już prosta droga do nieszczęścia. Jakikolwiek wypadek może spowodować traumę i wyrzuty sumienia u starszego dziecka. Opieka nad młodszym rodzeństwem to również dodatkowy obowiązek, których dzieciom i tak nie brakuje – nauka, odrabianie lekcji, sprzątanie. Warto mieć świadomość, że korzystając często z ich pomocy, w pewien sposób zmuszamy ich do poświęcenia swojego dzieciństwa. Sprawdź: 12 tys zł na dziecko. Nie wszyscy wiedzą, że im przysługuje! Trzeba się spieszyć, aby nie stracić pieniędzy! Rodzice pytają o dziecko pod opieką nieletniego Dziecko pod opieką nieletniego: Od ilu lat dziecko może opiekować się rodzeństwem?Polskie prawo nie reguluje jednoznacznie tej kwestii. Kodeks cywilny stanowi, że dzieci od 13. roku życia posiadają ograniczoną zdolność do czynności prawnych. Można zatem założyć, że będzie również w stanie wziąć odpowiedzialność za młodsze rodzeństwo, ale jasnych przepisów na ten temat niestety brak. Czy 16 latek może opiekować się dzieckiem?16-latek zgodnie z prawem ma ograniczoną zdolność do czynności prawnych i może zawierać umowy o pracę. Prawdopodobnie może więc już opiekować się dzieckiem, chociaż prawo nie reguluje tej kwestii. Czy 14 latek może opiekować się dzieckiem?Według kodeksu cywilnego 14-latek posiada ograniczoną zdolność do czynności prawnych, a więc można zakładać, że może również zająć się dzieckiem. Nie ma jednak konkretnych przepisów w tej sprawie. Czy 13 latek może opiekować się dzieckiem?Polskie prawo nie daje jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie – brak konkretnych przepisów. Wraz z ukończeniem 13. roku życia dziecko zyskuje jednak ograniczoną zdolność do czynności prawnych. Nie powinno być zatem również trudnością dla niego opiekowanie się dzieckiem. Jest to jednak kwestia bardzo indywidualna.

od ilu lat można mieć dziecko